Na een eerste nacht slapen in mijn eigen bedje nadat we op Schiphol onthaald zijn door een waar feestcomite, met bloemen en cadeautjes, waardoor ik het gevoel kreeg een Olympische medaille gehaald te hebben, zit ik hier toch wel een beetje onwennig achter de PC om mijn laatste bericht te schrijven op dit weblog.
Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.
De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.
Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.
Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................
Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.
De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.
Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.
Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................
