Na een eerste nacht slapen in mijn eigen bedje nadat we op Schiphol onthaald zijn door een waar feestcomite, met bloemen en cadeautjes, waardoor ik het gevoel kreeg een Olympische medaille gehaald te hebben, zit ik hier toch wel een beetje onwennig achter de PC om mijn laatste bericht te schrijven op dit weblog.
Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.
De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.
Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.
Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................
Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.
De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.
Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.
Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................
11 opmerkingen:
Welkom terug op aarde Reggy, neem je tijd!
Dikke HUG & tot morgen; Krakkemik zal helemaal uit z'n dak gaan ;-)
Liefs uit Beers
lieve reggy,
welkom terug op aarde.... dat zal zeker wennen zijn.... hoewel je spieren misschien wel even dankbaar zijn met een weekje rust... ;-) en wat heerlijk om karak weer te zien... (ik miste de mijne al na een paar dagen!)
tot gauw!
carlein
hallo Reggy,
VAN HARTE GEFELICITEERD MET JE CAMINO.Uit eigen ervarintg weet ik dat het geen kattep.. is.Ik heb genoten van je "stapvoets" en verder nog heel hartelijk bedankt dat je samen met de andere meiden mij zo'n beetje een week op sleeptouw hebt genomen.
Hart. groeten van:
Frank Vetter uit Assen
De foto maakt duizend woorden overbodig. Wat een loodzware uitdaging ligt hieraan verbonden. En nu ligt het achter je/jullie. De lange periode teruggebracht tot één punt, de Camino. Je/jullie zullen weken, maanden nodig hebben om al de opgedane ervaring te verwerken en een plekje te geven. Ik stel me geheel vrijwillig ter beschikking als praatpaal, want dat schijnt ontzettend goed te werken. Zeg maar wanneer. Hahaha. Je begrijpt het al. Ontzettend nieuwsgierig naar alle verhalen achter de afleveringen van Stapvoets, want dat was natuurlijk elke keer maar een tipje. En terecht. Niet alles kun je wereldkundig maken.
Reggy, A3enne, Conny. driedubbel genieten was het om jullie op de voet te mogen volgen. Dit is toch een soort afscheid en dat doet altijd een beetje pijn. Ik mis de afleveringen nu al.( Waar moet ik nu al mijn digitale tijd aanbesteden... )(grapje). Ooh ja er is ook nog Zoom.nl. Reggy daar ontmoet ik je dan weer. en op zeker dag weer eens even in het eggies.
groetjes,
EstherEmma
Reggy, Wat een schitterende foto...........
Einde stapvoets.
Over het algemeen weet ik wel wat ik schrijven of zeggen wll, maar nu ik bezig ben met mijn laatste reaktie op "Stapvoets"weet ik het niet zo goed meer.Natuurlijk, in de eerste plaats een welkom thuis voor de dapperen. Wat eens een droom voor jullie was hebben jullie werkelijkheid laten worden. Kou, nattigheid, stank en ongemak, alles hebben jullie getrotseerd, jullie vriendsxchap is gebleven, jullie hebben een prestatie geleverd van de bovenste plank en daar mogen jullie best trots op zijn. Nu zijn jullie weer thuis, het avontuur ligt weer achter jullie en de dagelijkse beslommeringen vragen weer om jullie aandacht.Heimwee, ach dat zal zeer zeker het geval zijn ondanks alles wat jullie hebben gemist aan comfort enz.. Een ding is voor ons wel duidelijk geworden: wanneer de wil er is om ets te presteren of te bereiken lukt het. Jullie hebben het bewezen. Ach en wij , de achteblijvers, wij zullen jullie verslagjes missen, wij zullen jullie ervaringen missen en gek dat stemt toch een beetje weemoedig. Reggy, Conny en A3enne het was fijn om jullie belevenissen zo van dichtbij mee te mogen maken, op papier is er toch een soort band ontstaan en wij vonden dat buitengewoon prettig. Conny, wij nemen aan dat je ons nog heel wat te vertellen zult hebben en gelof ons je vind een gewillig oor. Reggy en A3enne, geniet net als Conny van het weer thuis zijn, wij wensen jullie veel geluk, een goede gezondheid en wellicht dat er toch nog eens kontakt is op een andere wijze dan via een reaktie op Stapvoets.Voor de laatste keer een knuffel en kus van Ma en Pa
Voor alle meelevers en meelezers!
Ja, en dan is er ineens een eind aan ons hele Camino verhaal gekomen. Schiphol, vreugdevolle weerzien momenten en een fiks gevoel van trots. De afhalers benadrukten dat gevoel driedubbel en dwars door het heerlijke warme onthaal. En dan zit je samen, nog even op een terrasje met elkaar, ons traditionele wijntje, en dan afscheid. Stoer als we zijn, we halen de pretverhalen uit de camino-kast en geven kleine impressies. Het voelt goed, wij zijn het trio en samen een team, geweest en zullen dat ook altijd blijven. Wij gingen zingend uit het vliegtuig…..”Hemel en aarde zullen vergaan”, maar onze Vriendschap, maar onze vriendschap, maar onze vriendschap zal blijven bestaan!
Ik ben heel erg blij met mijn Caminomaatjes en al zullen we nog vaak samen lopen- fietsen of bij elkaar zijn, deze vriendschap is ook tijdens deze reis zo’n fantastische ervaring geweest, daar zal ik vaak naar blijven terugkijken en (soms vast met weemoed) aan terugdenken. Ik heb er geen moment over ingezeten, toch vroeg de omgeving nogal eens, gaat dat wel goed zo met z’n drie-en? En dat ging het.
Hoeveel nachtjes hebben wij inmiddels de Alberges, Hostels, Hotels met elkaar gedeeld? Tossen om de slechtste plaats, het rotste plekkie, de hardste matras, het tochtigste hoekie of het kleinste bed? Hoeveel van die overheerlijke Bogadillas samen gegeten? Hoe vaak even op de spullen gepast als er iemand “even” een plasstop nodig had? De pelgrimsmenu’s gegeten? En wat moet ik nu met het overschot van “geleende” pilletjes voor Diarree of maagpijn of kriebelhoest? En de pappiras de papparas dan? Het ochtendritueel met de centimeter? Reggy en ik steeds erg geïnteresseerd in “de taille” en A3enne die zich meer richtte op “haar heupen”. De overvolle rugzakken, de stokken die het begaven of ineens twee verschillende werden?
De chocola die werd gekocht om op te eten, maar bleek alleen geschikt om te smelten, hoe delen wij onze miskopen? De diepie diepies en de stepstones, ik zal er over blijven dromen, mijn overwinningen waar jullie meiden mij bij hebben geholpen, soms hand in hand, soms met bemoedigende woorden, wat ga ik dat missen!
Het is nu inmiddels midnight, ik ben weer echt Harderwijks bezig, laat achter de computer, zo puur Hollands.
Ik verlangde zo naar mijn Tempur-bedje dat ik maar gelijk lekker heb uitgeslapen. Wat een weelde.
Maar deze dag was ook zo anders, beginnen met mannen die in de keuken gaten moeten boren en ’n afzuigkap moeten plaatsen, wat een contrast. Het kon niet anders, ik zou immers volgende week pas terugkomen. Het zorgde ervoor dat ik rustig mijn rugzak heb uitgepakt, was heb gedraaid en alles, wat ik tijdens de reis bij me had in de zak, nog eens heb gewogen.
Het bracht me, zonder water, toch op een gewicht van 10 kg. En dat ruim zes weken, flesje water en proviand niet meegerekend. Tja, dan wil je wel gewicht verliezen. Ben solidair met Reggy, ook ik heb 5 kilo in Spanje achter gelaten. Maar er vele goeie herinneringen voor teruggekregen, maar ook afzien en zware klussen klaren. Het was veel zo alles bij elkaar, ik heb tijd nodig, ik weet het zeker. Vanavond werd ik door Kees uitgenodigd om af te kicken bij de Tapasbar in Harderwijk. Niet te vergelijken met Spanje, dat wist ik, maar een goed alternatief. Vino Tinto, patatas Bravo, olijven, het was er allemaal.
We zijn nog niet zolang thuis, toch wilde ik nog even reageren op Stapvoets.
Morgen wordt het in Groningen heel mooi weer A3nne, hier iets minder. Ik heb een uitnodiging voor een (cool-down) wandeling, daar ga ik me mentaal op voorbereiden. Mijn schoenen zijn aardig uitgewapperd, ik ga ze morgen weer aandoen, ik verheug me er nu al op!
Hoop dat ik niet alleen naar de grond kijk maar Neus in de wind, ook zonder stokken kan lopen.
Voor al de lieve fans, dank dat jullie ons zo toppie hebben gesupport!
Ook de lieve kaarten die er bij thuiskomst op de mat lagen, inderdaad, het gevoel van een kampioenschap gewonnen te hebben, deel ik.
Voor mij is dit ook het slotstuk van mijn reactie op de Weblog, ik ga mijn foto’s bekijken en wellicht mijn dagboekje uitwerken. Die sfeer hé, tja die wil ik nog graag even vasthouden, en jullie ook allemaal nog wel een beetje!
Conny Santiagootje wordt weer Conny Harderwijk, veel liefs en knuffels voor jullie!
Welkom terug in de "echte" wereld dames, en nogmaals pet-af. Dank voor alle verslagen; 't was leuk om mee te kunnen leven.
Het lijkt me dat je lijf nog steeds elke ochtend wil opstappen. Wen dus maar even aan dit andere bestaan en kick maar rustig af. En: mooi om zo'n vriendschap te hebben.
Groet,
FRANK.
Je hebt de tocht volbracht!
Geweldig...gefeliciteerd!
en ja...het zal even duren voordaat je je `gewone` leventje weer hebt opgepakt...
hartelijke groet,
Paula Alphenaar
Je hebt een hele trip gemaakt zeg! Ben nog niet door al je blogs heen, maar wie wat bewaard heeft wat zullen we maar zeggen. Wel mooie foto's en beschrijvingen gelezen!
hoi reggy,
met belangstelling en plezier jullie avonturen gelezen. zal je niet verbazen er ik er veel van herken. welliswaar ben ik op de fiets gegaan , maar was ook 5 weken onderweg en heb denk ik evenveel regen gehad.ook de refugio verhalen komen me heel bekend voor.ga dit jaar lopend langs de kustroute, die welliswaar nog zwaarder is maar minder druk.een ander verschil is dat ik het probeer in m'n eentje.bedankt voor je leuke en leerzame verhaal. gr,peter
Een reactie posten