De camera

Ik wilde helemaal geen camera meenemen, ik zou gewoon de beelden opslaan op mijn eigen harde schijf. Maar de twijfel sloeg toe toen velen mij aanraadden toch vooral met foto's terug te komen. Zou ik, als fervent fotografe, niet vreselijke spijt krijgen als ik daar niet met mijn camera kon klikken? Had ik het er voor over om minder kleding, een boek of een dunnere slaapzak mee te nemen? Liever een landloper dan geen foto's?

Uiteindelijk wist ik dat ik niet zonder camera weg zou gaan. Maar .... mijn eigen foto-uitrusting weegt meer dan 2,5 kilo en dat kan mijn rug echt niet trekken. Dus ben ik op zoek gegaan naar een (veel) lichter alternatief en dat gevonden in de Canon Powershot G9 met een gewicht van 350 gram. Met een handleiding van meer dan 300 pagina's een grote onder de kleintjes.

En hoewel het toch even wennen is om te fotograferen met een compact, ben ik nu toch wel blij dat hij tijdens de tocht onder (mijn) handbereik is.

De rugzak

Vandaag werd er met de koeriersdienst een splinternieuwe rugzak bezorgd die ik besteld had van het merk Deuter.
Het heeft lang geduurd voor ik eruit was welke rugzak ik het beste kon meenemen. Mijn oude rugzak van 25 liter was te klein en te oncomfortabel en een andere (vrij grote) rugzak van 50 liter was te zwaar. Uiteindelijk maar in de buidel getast en een perfecte lichtgewicht rugzak gekocht van 35 liter; tijdens de tocht zal hij het bedrag dubbel en dwars waard zijn.
Op Internet heb ik vaak zitten snuffelen over het gewicht dat mensen meetorsen op hun rug, over het algemeen komt dat neer op ongeveer 10 kilo. Na wat uitproberen voelde ik, dat dat voor mij veel te zwaar was. Ik moest dus driftig bezuinigen op alles wat ik mee zou nemen. Al wekenlang ben ik van alles aan het verzamelen en weer wegleggen, rugzak inpakken, rugzak uitpakken. En vanavond, met de nieuwe rugzak, had ik voor het eerst het gevoel van ... yesss!!
Zonder de voorraad water kom ik op ongeveer 7 kilo en dat is inclusief mijn foto-uitrusting. Dat ik in Spanje in nagenoeg dezelfde kleren rondloop, is dan de consequentie.
Een goede oefening in loslaten, dacht ik zo.

Het ritme van je voeten

Vandaag 20 kilometer gelopen .... in de sneeuw en in de zon. Het was een waar genoegen. Het bos en de hei zagen er sprookjesachtig uit.
Er liepen meer mensen te wandelen, goed voor een praatje hier en daar en op het eind van de wandeling liet ik de muziek uit mijn MP3-speler mij vooruit duwen over de blubberige paden.

Citaat uit het pelgrimsboek:
" Je hebt bij het vertrek meestal geen idee van het complexe proces dat zich in je voltrekt als je het verleden verlaat en op weg gaat naar een periode van een bewust en simpel onderweg zijn. Langzaam wennen aan een totaal ander leef- en voedingspatroon, aan een dagelijks te leveren inspanning die van een geheel andere orde is dan je gewend was en die je uiteindelijk een ontspanning doet voelen, die in gang gezet en onderhouden wordt door het ritme van je voeten"

Lopen in de sneeuw

Het weer zag er niet best uit vanmorgen. Ik had de neiging om lekker binnen te blijven.
Maar goed, ik had me voorgenomen om te gaan lopen en ik wilde me daar ook aan houden. In de kuiten dus en richting het Amsterdamse Bos. Daar aangekomen vielen er grote sneeuwvlokken naar beneden. Dom, dom, ik had helemaal geen regenkleding bij me en werd dus na verloop van tijd kleddernat. Het is toch Pasen? Of vergis ik me nou?
Karak had er geen moeite mee, weer of geen weer, in vliegende vaart stuift hij door het bos.
Uiteindelijk nog zo'n 14 kilometer gelopen vandaag. Niet al te veel, maar morgen zal het meer zijn.
Adrienne mailde me nog : "......verder word ik een beetje zenuwachtig als ik aan onze tocht denk ..."
Ja ja, het komt steeds dichterbij :-)) nog maar 1 maand !!