Dat was het dan ....

Na een eerste nacht slapen in mijn eigen bedje nadat we op Schiphol onthaald zijn door een waar feestcomite, met bloemen en cadeautjes, waardoor ik het gevoel kreeg een Olympische medaille gehaald te hebben, zit ik hier toch wel een beetje onwennig achter de PC om mijn laatste bericht te schrijven op dit weblog.

Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.

De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.

Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.

Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................

We´ve made it !!!!!

We zijn d´er !!!! We hebben het gehaald. Al die dagen, al die kilometers.
Vanmorgen voelden we alledrie de tranen een beetje opwellen, en in een zusterlijke reuzeknuffel voelden we ons heel trots dat we dit volbracht hadden, en dan ook nog eens in een zeer goede onderlinge sfeer.
We hebben de mis achter de rug, ook heel bijzonder, maar daar zal ik later nog wel over schrijven. Nu hebben we alleen maar honger en gaan straks op een terras genieten van (jajaja) de zon.
Woensdag 4 juni arriveren we weer in Nederland, en tussendoor gaan we nog naar de kust.
Voor nu, van ons alledrie heel veel groetjes aan iedereen die ons zo trouw gevolgd hebben en hun reacties hebben gegeven. Tussen alle regendruppels door was dat een verwarmend gevoel.

de laatste loodjes

Morgen nog 1 etappe te gaan en dan zitten we vlak voor Santiago. En vandaag heeft het weer de hele dag geregend. Zo langzamerhand begin ik me vermoeid te voelen en te verlangen naar het moment dat ik niet meer hoef te lopen. Ik vind dat wel jammer, ik denk dat, als het mooier weer was geweest, ik me beter had gevoeld. Het lopen, de hele dag in de regen, en dat doen we al dagen, zo niet weken, maakt dat ik me steeds meer verstop onder de capuchon van de poncho.
Eigenlijk zijn het cafe-bezoek onderweg de grootste hoogtepunten van de route, daar zien we ook de anderen lijden en balen, en veel mensen die al heel lang onderweg zijn zoals wij, verlangen er naar aan te komen in Santiago.

We zijn nu bijna 6 weken iedere dag aan het lopen. Toen ik er vandaag over nadacht, kon ik me haast niet voorstellen dat ik dit werkelijk gedaan had. Maar toch, het is (bijna) gelukt. Het slechte weer heeft alles veel zwaarder gemaakt, maar ik ben er wel trots op dat ik dit gedaan heb.
Morgen nog één etappe dus, en dan ....... Santiago zien !!!!

Varkensoren

Ooit wel eens varkensoren gegeten? Ik nog nooit, maar gisteravond heb ik het even geprobeerd. Normaliter geef ik varkensoren alleen maar aan Karak, maar gisteren moest ik er zelf aan geloven. Voor Spanjaarden is het een lekkernij, gekookt en aangemaakt met een beetje olie en kruiden. Omdat ik vind dat je alles eens een keer moet proberen, heb ik mijn tanden erin gezet, maar dat was gelijk voor de laatste keer .... getver !!!!!
De pulpo was verrukkelijk, dat moet gezegd worden, al heb ik de stukjes met de langste tentakels en zuignapjes een beetje terzijde geschoven. Maar die werden door de Spaanse vrienden direct verorberd.
Al met al werd het een zeer vrolijke avond met veel wijn en over en weer grote complimenten, want de Spanjaarden zijn ook charmeurs van de bovenste plank.

Genoeg energie opgedaan voor de dag van vandaag, want we hebben natuurlijk weer de hele dag in de regen gelopen. De vooruitzichten voor de komende 4 dagen blijven nat. Het schijnt dat het sinds 30 jaar niet zo veel geregend heeft in Spanje .... en dat wij dan juist deze tijd uitkiezen om de Camino te lopen !!!!

Jonge, jonge .... tis wat !!!!

vuile bedoening

De goden vonden het wel goed ...... 1 dag zon, en verder moesten we niet zeuren:-)))
En daarom lopen we nu alweer twee dagen in de regen, alhoewel we vanmorgen ook een bleek zonnetje hebben gezien. Con zei gisteren nog: "het komt nu aan op doorzettingsvermogen, alleen jammer dat die onder in mijn rugzak zit", hahaha.
We hebben er ons volledig bij neergelegd, het valt toch niet te veranderen. We morren nog wel eens wat onder onze cape-jes vandaan, maar door het regengekletter kunnen we elkaar toch niet verstaan. We stappen gewoon verder.

Wat leuk blijft zijn de ontmoetingen onderweg. Tot onze grote verrassing zien we met regelmaat de oude bekenden met wie we aan het begin gestart zijn. Dan wordt er veel olé en amigo geroepen en innig omhelsd. De Spanjaarden zijn een vrolijk volk. Vanavond gaan we met Spaanse pelgrims pulpo eten, dat is inktvis, en ik hoop dat ik dat naar binnen kan krijgen.
Onder het genot van stevige rioja´s gaan we dan jouw lied oefenen, Frank, de tekst spreekt ons helemaal aan, en de Spanjaarden hier vinden alle gezang prachtig.

We hebben uitgerekend dat we nog drie trajecten doen en zaterdagmorgen in Santiago aankomen. Om 12 uur is er een pelgrimsmis in de Cathedraal en hoewel ik niet katholiek en zelfs niet gelovig ben, denk ik dat ik daarbij aanwezig zal zijn. Het is toch een soort afsluiting.

En Esther, we ruiken Santiago niet hoor, wel onze tassen, sokken, oksels, onderbroeken etc.
Want zo´n camino lopen is een verdomd vuile bedoening !!!

Nog 100 kilometer

Vandaag vonden de goden dat het genoeg was geweest ..... we zijn in de mist vertrokken en na een uur liepen we in de zon, en die heeft ongeveer de hele dag geschenen. Dit was het weer dat we bedoeld hadden en we hopen dat het nu voor de laatste tijd een beetje stabiel blijft.

Vandaag passeerden we de paal van 100 km vóór Santiago, wat betekent dat we nu ruim 600 kilometer hebben gelopen.
Het wordt wel steeds drukker. Veel mensen beginnen hier pas de Camino, je moet nl. minimaal 100 km lopen om je uiteindelijke stempel te krijgen, een belachelijk systeem natuurlijk. Het betekent ook dat het moeilijker zal worden om een slaapplaats te krijgen, maar we vertrouwen erop dat het lot ons gunstig gezind is.

Iedereen nog bedankt voor alle leuke reacties, het blijft een genot om die te lezen.

weersverwachting

We zitten inmiddels in Galicië, alweer een aantal dagen. Wat ons direct opgevallen is dat de bevolking hier veel stugger en zelfs onvriendelijker is dan in Baskenland en Castilië. Er wordt gefluisterd dat de bevolking hier hun buik vol heeft van al die pelgrims, en gezien het groeiende aantal kan ik daar wel inkomen, maar als iemand ons vriendelijk en warm onthaalt in een refugio, zoals waar we op dit moment zitten, dan vergeten we weer snel alle sombere gezichten.

Na een tocht van 17 km stijgen en dalen op blubberpaden in de stromende regen, interesseert het je op een gegeven moment niet meer hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, of je moe bent. Je voelt op een gegeven moment het water van je poncho via je broek je schoenen indruipen, of je schoenen zakken tot je enkels in de modder, maar ook dat interesseert je niet meer. Het enige wat je wilt is: ... verder, en zorgen dat je een warme en fijne refugio treft. En dat lukte hier, de mevrouw heeft zelfs al onze kleren gewassen en in de droger gestopt. Thuis is dat een normale handeling, hier is het een ongelofelijke luxe.

Het regent nog steeds ...... ik heb nog nooit zoveel regen op mijn hoofd gehad in een periode van 6 weken. Als dit een normale vakantie was geweest had ik allang de terugreis naar Nederland aangevangen, verlangend naar mijn eigen comfortabele huis, met hond, kat en warme kachel.
Maar dit is geen normale reis, dit is de Camino.

Vandaag, halverwege, toen we ergens een gastvrij cafe ontdekten waar we even op adem konden komen, vroegen we nog wat de weersverwachtingen waren voor morgen. De man keek zorgelijk .... regen !
Maar dan doen we onze poncho´s weer aan, ons fleece-vest en de windstopper, we stoppen de oordopjes van de MP3 in onze oren, we lachen nog eens schaapachtig naar elkaar en vatten de reis weer verder aan.
Want de Camino is, naast alles, ook een les in acceptatie !!