een klein dingetje

Vandaag 21,5 km gelopen, het was warm met af en toe een fris windje. Veel stijgen en dalen weer, dat blijft voorlopig wel zo. Het grappige is dat ik steeds beter omhoog ga klauteren. Kwam ik de eerste dagen nog puffend boven en moest echt even uithijgen ... nu reguleer ik mijn ademhaling tijdens het stijgen en het gaat wonderwel goed.
Gisteravond mocht ik mijn rechtervoet in de vriendelijke schoot van een alleraardigste pharmacie-dame leggen, zij zag mijn teentje, zei: ai ai, en haalde van een rek gelijk een doosje waar een klein dingetje in zat. Dat bleek een soort hulsje van gel te zijn en dat kon om mijn teen heen geschoven. Een verdomd fijn dingetje want vandaag heb ik veel beter gelopen met minder pijn. We stoppen wel vaker onderweg en de voeten worden regelmatig met Gewohl gemasseerd. We zijn niet de enigen, we zien veel pelgrimmers met tenen in de weer.
Het lopen hier is een geweldige ervaring, nooit verwacht dat ik me zo intens vervuld zou voelen hier. Het feit dat er zo velen dit pad lopen, en al gelopen hebben, ieder met zijn eigen levenservaringen en verwachtingen, maken dat ik me van tijd tot tijd erg ontroerd voel. Het elke dag op pad zijn om stapvoets ons doel te bereiken is een geweldige belevenis.
Iedere dag staan we om 6 uur op, ontbijten we in de refugio of in een cafe en gaan om half acht op stap. We bereiken de volgende slaapplaats meestal rond 3 uur ´s middags.

Alle drie zijn we razend nieuwsgierig naar de berichtjes op de weblog, en die zijn er volop.
Donk, Len, Dette, Fenny, Henk, vader van Con en Tia en alle anderen..... thanks !!
Con vertelde dat sommige mensen niet weten hoe ze moeten reageren op de blog. Het is heel eenvoudig. Onder ieder artikel staat de link "reacties", als je daarop klikt, opent zich een nieuw scherm, daar kan je je reactie kwijt. Vul daarna even de woordverificatie in, dus de letters overtypen en daarna "naam" aanvinken en je naam invullen. Verder alleen nog klikken op "bericht publiceren" ..... een kind kan de was doen, haha.

Wij gaan straks weer een driegangenmenu eten voor 10 euro en om 9 uur naar bed.

Met z´n allen

Gisteravond arriveerden we bij een grote refugio. Een zogenaamde refugio municipal. Inclusief ontbijt kost dat 5,50 euro. Voor dat geld kan je niet veel verwachten en dat kregen we dan ook niet. Een grote zaal met bedden boven elkaar zonder trapjes. Hoe moet een dame van 60 daar nou opklimmen, haha. Je wilt niet weten hoe. Hoewel we veel pret hebben gehad, besloten we dit soort refugio´s voortaan te mijden. Hoewel de meesten naar dit soort grote refugio´s gaan, vinden wij dat we wel iets comfortabelers (en schoners) verdienen. We zoeken nu naar prive-refugio´s, die kosten ongeveer 10 euro inclusief ontbijt. En er voor vandaag ook een gevonden in het plaatsje Los Arcos.
21 kilometer gelopen vandaag, klimmen en dalen, in de zon en in de regen, het laatste stuk met muziek op de oren om de pijn in mijn kleine teen (en de rest van mijn voeten) te vergeten. De warme douche hier en de berichtjes op de weblog vergoeden veel.
Bedankt aan iedereen die zo met ons meeleeft.

Steenbokken

Vandaag aangekomen in Estella, na een traject van 14 km ... we doen een weekendroute.
Tot nog toe bevalt de tocht ons uitstekend. We hebben veel pret en komen de leukste mensen tegen. Soms is het ineens druk op een pad, dan ontmoeten we Brazilianen, Engelsen, Koreanen, Duitsers, Australiers. Soms zijn het bekenden van eerdere refugio´s en begroeten we elkaar als vrienden. Soms zijn de gezichten nieuw, maar vaak niet voor lang. Je komt elkaar haast altijd weer ergens tegen. De slijtageslag is begonnen, we zien mensen voortstrompelen met gigantische rugzakken, veel knie-en die niet meer willen of blaren op voeten.
Ik dacht dat ik daarvan gevrijwaard zou zijn, maar niets van dat alles. Ik heb twee grote blaren op beide grote tenen en mijn kleine teentje doet verdomd pijn bij elke stap die ik doe, geen idee wat dat is. Ik probeer er niet aan te denken..... Mijn beide voeten zijn ingetaped met Compeed en sporttape, het lijkt verschrikkelijker dan het is. Verder doet niets anders pijn aan mijn lijf, ik voel me gezegend.
De refugio´s waar we ´s avonds slapen zijn geweldig. Gisteren waren we in een kleine refugio waar een echtpaar de scepter zwaaide. Met alle pelgrims gezamenlijk gegeten onder de refugio tussen de gewelven, een maaltijd waar het water je van uit de mond loopt. We ervaren de reis dan ook als een hoogstaand culinair genot. In Pamplona aten we tapas, daar kan ik nu nog van dromen :-))))
Het weer is hoogzomers, de zon staat aan een blauwe hemel en het kan flink heet worden. Dan zijn de klimpartijen zwaar. Zwetend en puffend komen we boven na lange stijgingen op kiezelpaden waar je met de auto alleen in zijn eerste versnelling kan rijden. We voelen ons met recht steenbokken.
De eerste week is voorbij, de kop is eraf.

Forel

De derde etappe is achter de rug. We zijn gestart met regen hoog in de bergen en zitten nu in de zon in het dal in een kleine refugio in Zubiri. Een tocht van 8 uur ´s morgens tot 3 uur ´s middags, maar wel weer veel klimmen en dalen.
De spierpijn valt mee, de vermoeidheid helemaal en ook de voeten doen het goed. De cafe con leche aan het eind maakt alles goed.
´s Avonds eten we meestal een pelgrimsmenu, een prima drie gangenmenuutje inclusief wijn voor rond de 8 euro. Gisteren hadden we forel, een ware delicatesse.
Tja, het leven is goed hier, en de wereld in Amsterdam is heel ver weg.

Heaven

De eerste twee moeilijkste trajecten volbracht. Stijgen tot 1400 meter.

Het was af en toe zonnig, maar meestal zeer bar weer. Regen, sneeuw, mist en veel wind. De klim omhoog is dan zwaar, maar uiteindelijk krijgt het positieve gevoel de overhand en voel ik me als God in Frankrijk.

Het is een wonderbaarlijke beleving om hier te zijn. De overnachtingen in de refugio´s zijn hartverwarmend. Iedereen eet met elkaar aan een tafel en hoewel ik dat meestal helemaal niks vind, ervaar ik het nu als weldadig en heel gezellig. De sfeer is enorm goed.

Er zijn weinig Nederlanders, meer Fransen, Duitsers en zelfs Brazilianen. Er hebben zich twee Nederlandse vrouwen bij ons gevoegd en een Duitse jonge vrouw. Ieder loopt om eigen redenen de pelgrimstocht, ik ben met stomheid geslagen wat vrouwen kunnen presteren (mannen natuurlijk ook, denk ik). De Santiago-vriendinnen gedragen zich ook top !!
Vannacht slapen we in een klooster, in een grote zaal met 100 bedden, maar wel een prachtige verlichting, net een sprookje. We eten het pelgrimsmenu en vanavond vroeg naar bed.

Ik voel me top, een beetje moe, maar vooral heel gelukkig en sterk.
Ze hadden me gezegd dat het eerste traject "like hell" was, maar niet voor mij, voor mij was het "like heaven".

Nog 1 nachtje slapen

Het huis is leeg, althans zonder beesten. Zowel Arie als Karak zitten veilig bij hun logeeradresjes. Mark, Anita en Ard, alvast bedankt voor jullie goede zorgen.
Het laatste wasje draait, de restjes uit de koelkast worden opgegeten, de inhoud van de rugzak voor de laatste maal geinspecteerd. Het huis is bijna aan kant voor Ella die hier "vakantie" gaat houden.
Morgen is het zover en vliegen we om ongeveer 14.00 uur de lucht in.
Bedankt iedereen voor de vele groetjes en belangstelling.
Nog 1 nachtje slapen ..............

40 trappen

Vanmorgen voor het eerst met volle bepakking alle trappen in mijn flat naar boven gelopen. Mijn flat heeft 20 woonetages en in totaal 40 trappen naar boven. Ik ben al eerder begonnen met traplopen maar nog nooit alles achter elkaar en altijd zonder bepakking. Vandaag vond ik dat ik het maar eens moest gaan proberen, dus volle rugzak om en alle trappen naar boven. Het gekke was dat ik zozeer bezig was met die trappen en mijn ademhaling goed onder controle houden, dat ik de rugzak eigenlijk niet eens voelde. Overigens kwam ik zonder problemen of vermoeidheid boven aan, een geruststellend gevoel.
Ik weet dat het eerste traject op de Santiago-route de allermoeilijkste is van de hele tocht, nl. 26 km lang met een stijging van 1000 meter, dat is dus 20 keer die trappen naar de 20ste etage. Om die reden hebben we er voor gekozen om dat traject in twee-en te splitsen en halverwege te stoppen bij een herberg. Ik denk een verstandige keuze, het heeft geen zin om in het begin al het uiterste van je lichaam te vergen.
Vanmiddag nog maar eens 40 trappen nemen en net zo lang oefenen tot ik fluitend boven kom :-)))

Girl-powerrrrrrrrrrrrrrr !!!

Met mijn prille 60 jaar ben ik de benjamin van het gezelschap. Zowel Adrienne als Conny zijn ouder dan ik. En wat de tocht ook voor ieder van ons mag betekenen, het is in ieder geval een teken dat wij ons jong voelen, dat wij willen ervaren (of misschien wel bewijzen) welke grenzen wij kunnen overschrijden, waar wij alle drie nog toe in staat zullen zijn.
Ik voel we dat we waarschijnlijk meer zullen kunnen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden, met z'n drie-en staan we sterk ....... girl-powerrrrrr !! :-)))

De onderdanen

Vandaag kreeg ik een mooie roze kaart van Conny met de post. "Nog heel even, en het is zover" schreef ze. Pffff ... ik kreeg het gelijk een pietsie benauwd. Ik heb het gevoel al helemaal klaar te zijn maar toch nog zoveel te moeten doen.
En ja, die voeten he, zouden die het houden op al die kilometers? Genoeg Compeed en sporttape ingeslagen, het moet maar :-)))
En zou ik het 's nachts wel warm houden in die superdunne slaapzak? Het schijnt te sneeuwen in de Pyreneeen. Mijn camera maar weer thuis laten en een dikkere slaapzak mee?
Ach, dit soort twijfels en gedachtes horen wel een beetje bij de voorbereidingen, en bovendien ..... ik ga niet naar het einde van de wereld. Het is een groot avontuur wat ik ga ondernemen, en is dat nou niet juist wat ik zoek?

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit ga ondernemen met twee top-vriendinnen en met z'n drie-en gaan we gewoon alles overwinnen wat er te overwinnen valt.