De eerste twee moeilijkste trajecten volbracht. Stijgen tot 1400 meter.
Het was af en toe zonnig, maar meestal zeer bar weer. Regen, sneeuw, mist en veel wind. De klim omhoog is dan zwaar, maar uiteindelijk krijgt het positieve gevoel de overhand en voel ik me als God in Frankrijk.
Het is een wonderbaarlijke beleving om hier te zijn. De overnachtingen in de refugio´s zijn hartverwarmend. Iedereen eet met elkaar aan een tafel en hoewel ik dat meestal helemaal niks vind, ervaar ik het nu als weldadig en heel gezellig. De sfeer is enorm goed.
Er zijn weinig Nederlanders, meer Fransen, Duitsers en zelfs Brazilianen. Er hebben zich twee Nederlandse vrouwen bij ons gevoegd en een Duitse jonge vrouw. Ieder loopt om eigen redenen de pelgrimstocht, ik ben met stomheid geslagen wat vrouwen kunnen presteren (mannen natuurlijk ook, denk ik). De Santiago-vriendinnen gedragen zich ook top !!
Vannacht slapen we in een klooster, in een grote zaal met 100 bedden, maar wel een prachtige verlichting, net een sprookje. We eten het pelgrimsmenu en vanavond vroeg naar bed.
Ik voel me top, een beetje moe, maar vooral heel gelukkig en sterk.
Ze hadden me gezegd dat het eerste traject "like hell" was, maar niet voor mij, voor mij was het "like heaven".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Lieve 3 vriendinnen,
Geweldig dat jullie dit ondernemen. Ik ga jullie (op de voet) volgen. Ben ontzettend benieuwd naar al jullie ervaringen. Het zal jullie beslist rijker (maar niet ouder)maken!!
Heel veel liefs en al het goede voor onderweg!!
Dikke kus van Lenny Spork
Als de "hell" al als "heaven" voelt, dan gaat de rest van de reis denk ik helemaal prachtig worden. Het is leuk om je te volgen via je Blog.
1200 meter.... pfffff.... ik heb momenteel al moeite met 1,2 meter.
Hoi Reg,
Jammer van het slechte weer,maar dat mag de pret niet drukken zo te horen.Het lijkt me heerlijk om de hele dag buiten te zijn en van de natuur te genieten!Komen er ook nog fotootjes?
Geniet ervan ,
Liefs uit nijmegen
Paul en Ineke
Een reactie posten