Steenbokken

Vandaag aangekomen in Estella, na een traject van 14 km ... we doen een weekendroute.
Tot nog toe bevalt de tocht ons uitstekend. We hebben veel pret en komen de leukste mensen tegen. Soms is het ineens druk op een pad, dan ontmoeten we Brazilianen, Engelsen, Koreanen, Duitsers, Australiers. Soms zijn het bekenden van eerdere refugio´s en begroeten we elkaar als vrienden. Soms zijn de gezichten nieuw, maar vaak niet voor lang. Je komt elkaar haast altijd weer ergens tegen. De slijtageslag is begonnen, we zien mensen voortstrompelen met gigantische rugzakken, veel knie-en die niet meer willen of blaren op voeten.
Ik dacht dat ik daarvan gevrijwaard zou zijn, maar niets van dat alles. Ik heb twee grote blaren op beide grote tenen en mijn kleine teentje doet verdomd pijn bij elke stap die ik doe, geen idee wat dat is. Ik probeer er niet aan te denken..... Mijn beide voeten zijn ingetaped met Compeed en sporttape, het lijkt verschrikkelijker dan het is. Verder doet niets anders pijn aan mijn lijf, ik voel me gezegend.
De refugio´s waar we ´s avonds slapen zijn geweldig. Gisteren waren we in een kleine refugio waar een echtpaar de scepter zwaaide. Met alle pelgrims gezamenlijk gegeten onder de refugio tussen de gewelven, een maaltijd waar het water je van uit de mond loopt. We ervaren de reis dan ook als een hoogstaand culinair genot. In Pamplona aten we tapas, daar kan ik nu nog van dromen :-))))
Het weer is hoogzomers, de zon staat aan een blauwe hemel en het kan flink heet worden. Dan zijn de klimpartijen zwaar. Zwetend en puffend komen we boven na lange stijgingen op kiezelpaden waar je met de auto alleen in zijn eerste versnelling kan rijden. We voelen ons met recht steenbokken.
De eerste week is voorbij, de kop is eraf.