steentje

Het Gezelschap reist verder ...........

Inmiddels hebben we zo´n 500 kilometer gelopen en nog 200 kilometer te gaan. Nog nooit heb ik zo veel gelopen. We krijgen, net als Anita, vreemde blikken als men hoort dat we nog geen enkele rustdag hebben genomen. Maar als we wat rustig aan willen doen en minder kilometers lopen, zijn we om 12 uur in een refugio en de middag en avond beschouwen we dan als rusttijd.
Bovendien mag je maar 1 nacht in een refugio overnachten.
Die refugio´s zijn wel heel bijzonder: je krijgt een bed in een grote of minder grote slaapzaal. Soms staan de bedden heel krap op elkaar en meestal twee hoog. Laag slapen is niet altijd prettig want de ruimte onder het bed is vaak heel klein. Vaak zijn er dekentjes en een kussen, maar soms ook niet; soms is het er koud en tochtig, soms benauwd en van tijd tot tijd vind je een comfortabel bed. Slapen met allerlei snurkende mensen om je heen die van tijd tot tijd het bed uit kruipen om te gaan plassen, ritselende plastic zakjes van zeer vroege vertrekkers ......alles went. Buiten die slaapzaal is het meestal gezellig, met plekken waar je kan zitten en met oude bekenden kan kletsen. Soms kan je er gezamenlijk eten. Ach, het zijn eigenlijk net jeugdherbergen, maar ik slaap er in de meeste gevallen als een os.

Het lopen gaat steeds beter, mijn knie is zo goed als hersteld en ik kan het ook veel langer volhouden. Ben aan het eind van 20 km wel moe, zeker als we ook veel hebben moeten klimmen en dalen, maar het herstel gaat veel sneller. Het klopt dus hoe snel je je conditie opbouwt tijdens de tocht.
Vanmorgen had ik wel voor de eerste keer het gevoel .... ik wil even niet meer. Maar dat duurt maar kort, dan stappen mijn blote voeten alweer op de koude tegels, wordt alles weer in de rugzak gestopt, bergschoenen aan, stokken mee, en als je dan weer buiten loopt is het weer heerlijk. De Camino is ook een les in doorzettingsvermogen.

Bedankt Esther dat je info hebt opgezocht over het weer. Gelukkig hadden we vandaag weer onze eerste redelijk zonnige dag, na een aantal dagen van kou en regen. Brrrrr ´s morgens vertrekken met 9 graden is echt niet leuk meer. En het belooft beter te worden .......

Twee dagen geleden bereikten we het hoogste punt van de route, nl. 1600 meter. Daar staat het Cruz de Ferro waar de meeste pelgrims steentjes achterlaten als symbool van de last die zij in hun leven meedragen. Ook ik had een steentje meegenomen, als symbool van de tijd die achter me ligt, en heb dat achtergelaten op die bijzondere plek.
Als een teken van een nieuwe toekomst .........