Helaas valt het niet altijd mee om te kunnen internetten. Niet iedere refugio heeft een verbinding en de hostals al helemaal niet en daar hebben we de laatste twee dagen overnacht.
Ook zijn de refugio´s soms zo druk dat het helemaal niet meer lukt om achter een computer te gaan zitten. Maar gelukkig hebben we nu een prima plek gevonden. Een comfortabele refugio met een masseur, die zojuist mijn pijnlijke knie heeft gemasseerd. Relax zei hij, ik mocht gaan liggen en in een half uur tijd heeft hij de pijnlijke plek weggemasseerd. Tussen de massages door moet hij wel even nog in de pannen roeren, want ja, hij is ook nog de kok en vanavond maakt hij een heerlijke Spaanse maaltijd voor ons klaar.
Ja, zoals iedereen al vermoedde ..... het weer is nou niet wat wij in onze dromen hadden verwacht. Jaloers lezen wij alle reacties van de mensen in Nederland die lekker ´s avonds met een graadje of 27 kunnen barbecuen in de tuin. Hier liggen we met een deken over de slaapzak ´s avonds tussen 9 en 10 uur...... het leven is niet eerlijk :-)))
Drie dagen geleden hebben wij een hele dag in de regen gelopen. Mijn voeten hebben de hele dag gesopt in twee kleine bubbelbadjes die ook voor schoenen doorgingen. Gek genoeg liep dat nog lekker ook, zelfs warm. Maar na een hele dag door een blubberpad omhoog klimmen en daarna weer naar beneden, tja ........ leuk is anders. Ook dat is de Camino, je loopt het pad zoals het is.
We hebben ontdekt dat als we in een tempo blijven lopen die voor ons goed is, we niet op tijd in Santiago aankomen. En er komen nog heel veel pittige trajecten aan, zeer zware zelfs. Daarom hebben we besloten een stuk met de trein te gaan, van Fromista naar Leon, een afstand van 100 km. Veel mensen doen dat, ook omdat het vrij saaie stukken zijn. Dat hebben we inmiddels achter de rug en zijn we Leon al voorbij. We zitten nu op de helft van de reis en hebben ruim 350 km gelopen..
Het lopen zelf, ondanks de ongemakken, maakt me nog steeds erg gelukkig. Ik geniet van de geluiden en geuren die ik overdag oppik, het contact met de bevolking en de sfeer tussen de pelgrims onderling in drukke en minder drukke refugio´s. Iedere dag is opnieuw nieuw en steeds weer anders. We weten nooit waar we zullen gaan slapen en of we zowiezo een bed kunnen krijgen (is ons 1 keer niet gelukt), het is een grote les in vertrouwen hebben.
Soms, als het lopen zwaar is of de weg lang, zet ik mijn MP3 op mijn oren. Pink Floyd, Donald Fagan en zelfs Michael Jackson hebben me al menige berg opgesleurd. Of je nu moe bent of niet, je voeten volgen het ritme van de muziek. Het meest speciaal is echter de muziek van de film Himalaya. Als die in mijn oren klinkt, zie ik mezelf dwalen door de Tibetaanse hoogvlakte met het geluid van fluitende Tibetanen en de bellen van de yaks. Ik waan mezelf in een karavaan op weg naar een ver oord en vergeet alles om me heen. Geluk zit in kleine dingen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Na enige tijd weer een reactie van A3enne.Zoals Reggy al schrijft zijn we door regen en slecht weer gegaan, over de Meseta een weg dwars door de graan velden van Spanje met modder onder onze voeten en een gevoel van het echte pelgrimeren!! De aan komst in een Refugio is dan een hoogtepunt en als er dan ook nog een bed vrij is betekent dat hele kleine persoonlijke plekje geluk voor je.Aage wat leuk dat je mij volgt op de weblog en dat je me ook nog moed inspreekt,dat kan ik soms heel goed gebruiken dat geldt overigens ook voor alle andere reactie*s We zijn intussen over de helft van de tocht gekomen en dat stemt tot nadenken de dagen zijn steeds anders,en zeer verschillend met het begin van de tocht,het lijkt alsof alle pelgrims wat meer in zichzelf keren en minder contact met anderen zoeken,misschien wordt dat met Santiagi in zicht ook weer anders.Voor mij is het nog steeds een bijzondere tocht die veel voor me betekent en waarschijnlijk nog meer als ik weer thuis ben!!
Lieve Conny en de andere meiden,
Het is vast wel zuur om te weten dat we het hier zo treffen met het weer, maar een fietstochtje op de Veluwe is met 27 gr heerlijk; het doet ons wel beseffen dat jullie met een pelgrimstocht bezig zijn. Al moet ik wel lachen bij het idee van al die pc's met internet onderweg. Zo raar. In de jaren 80 liep ik inderdaad door de Himalaya, ruim 3 weken zonder enig contact met de rest van de wereld. Maar het is toch wel heel leuk om jullie te volgen.Conny, zonder make-up, is ook wel herkenbaar van mijn Himalayatocht, maar vrees niet, het is geen teken van decorumverlies, dat heb je snel weer terug.
Verstandig om de saaie stukken met de trein te doen en te genieten van het mooiste, maar vergeet niet om vooral kaarsjes op te steken voor je naasten! Daar hoor ik jullie niet zo veel (meer) over!
Liefs van Carla
Lieve meiden.
Somber, of ronduit nat weer, onzekerheid over slaapplaatsen, pijnlijke onderdelen, saaie stukken......ook deze minder leuke dingen vormen samen met al die andere prachtige mooie onderdelen de Camino...
Jullie weten het zelf ook; het hoort er allemaal bij.
En stoer vind ik het, dat jullie dan ook gewoon kiezen voor een stuk met de trein! Onverwacht, maar ....why not? Want ook dit is een onderdeel van de pelgrimstocht, waarbij je soms ook gewoon reeel en rationeel moet kunnen zijn, bezwaren tegen elkaar moet kunnen afwegen en niet oneindig stug aan iets blijft vasthouden wat je vooraf in je hoofd had gestopt. Chapeau!
Blijf genieten van de kleine dingen waar je gelukkiger van wordt, en repeteer die in je hoofd als het allemaal even wat minder is. Wat mij betreft is het nog steeds een prachtige tocht, en zijn jullie werkelijk prachtige meiden.
Stapvoets-voetje-voor-voetje lekker verder; wij volgen op de voet!
Liefs van ons en een knuffel van Karak
Mooi om te lezen waar je gedachten zijn op moeilijke momenten. Wil
Een reactie posten