weersverwachting

We zitten inmiddels in Galicië, alweer een aantal dagen. Wat ons direct opgevallen is dat de bevolking hier veel stugger en zelfs onvriendelijker is dan in Baskenland en Castilië. Er wordt gefluisterd dat de bevolking hier hun buik vol heeft van al die pelgrims, en gezien het groeiende aantal kan ik daar wel inkomen, maar als iemand ons vriendelijk en warm onthaalt in een refugio, zoals waar we op dit moment zitten, dan vergeten we weer snel alle sombere gezichten.

Na een tocht van 17 km stijgen en dalen op blubberpaden in de stromende regen, interesseert het je op een gegeven moment niet meer hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, of je moe bent. Je voelt op een gegeven moment het water van je poncho via je broek je schoenen indruipen, of je schoenen zakken tot je enkels in de modder, maar ook dat interesseert je niet meer. Het enige wat je wilt is: ... verder, en zorgen dat je een warme en fijne refugio treft. En dat lukte hier, de mevrouw heeft zelfs al onze kleren gewassen en in de droger gestopt. Thuis is dat een normale handeling, hier is het een ongelofelijke luxe.

Het regent nog steeds ...... ik heb nog nooit zoveel regen op mijn hoofd gehad in een periode van 6 weken. Als dit een normale vakantie was geweest had ik allang de terugreis naar Nederland aangevangen, verlangend naar mijn eigen comfortabele huis, met hond, kat en warme kachel.
Maar dit is geen normale reis, dit is de Camino.

Vandaag, halverwege, toen we ergens een gastvrij cafe ontdekten waar we even op adem konden komen, vroegen we nog wat de weersverwachtingen waren voor morgen. De man keek zorgelijk .... regen !
Maar dan doen we onze poncho´s weer aan, ons fleece-vest en de windstopper, we stoppen de oordopjes van de MP3 in onze oren, we lachen nog eens schaapachtig naar elkaar en vatten de reis weer verder aan.
Want de Camino is, naast alles, ook een les in acceptatie !!