Dat was het dan ....

Na een eerste nacht slapen in mijn eigen bedje nadat we op Schiphol onthaald zijn door een waar feestcomite, met bloemen en cadeautjes, waardoor ik het gevoel kreeg een Olympische medaille gehaald te hebben, zit ik hier toch wel een beetje onwennig achter de PC om mijn laatste bericht te schrijven op dit weblog.

Vanmorgen was ik vroeg wakker, om 6 uur om precies te zijn, Caminotijd dus. En gisteravond heb ik nog een tijd in bed liggen denken aan wat er allemaal is gebeurd. Adrienne zei laatst dat ze het gevoel had dat niet zij, maar een ander de Camino had gelopen, en zo voelt het voor mij ook een beetje. Heb ik dit allemaal zelf meegemaakt? Ik moet nog landen op aarde hier en alles een plekje geven.

De Camino lopen was prachtig, maar heel erg zwaar, dat hoorden we van haast alle pelgrims met wie we gesproken hebben. Voornamelijk veroorzaakt door het zeer slechte weer waardoor we wekenlang over blubberige paden in de regen geploeterd hebben en onder de poncho net zo nat werden als boven de poncho. Het slapen in de refugio's waar je nauwelijks een centimeter privacy hebt, waar het soms verschrikkelijk vies en benauwd was maar waar we ook hele leuke ontmoetingen en ervaringen hebben opgedaan. Het iedere dag opnieuw je bergschoenen aantrekken en op pad gaan, weer of geen weer, de vermoeidheid, de blaren, de pijn in voeten en knie-en, maar ook de bananen eten (tegen de spierkrampen) langs de kant van de weg, de gesprekken tussen ons drietjes, de humor, het lachen, het zingen, het grote vriendinnen-gevoel, het wegwerken van de stroefjes of misverstandjes tussen ons en het gezond weer op.
Het was heel fysiek en (soms) mentaal zwaar, maar ik denk dat het dat allemaal waard is geweest. Ik heb er veel van geleerd over mezelf.

Nu dus weer wennen aan het leven in Amsterdam, aan mijn eigen privacy. En gek genoeg had ik toch even dat gemis-gevoel toen ik vanmorgen in mijn eentje een (Spaans) ontbijtje zat te nuttigen.
De bergschoenen staan op het balkon, die moeten wel een week uitdampen. De weegschaal geeft ruim 5 kilo minder aan, en de geheel nieuwe outfit die ik mij in Santiago heb aangeschaft ligt te lonken om aan te trekken.

Met dit laatste bericht kan ik het ook voor mezelf afronden, al zal het best nog een tijd duren voor ik het gewone dagelijks leven als vanzelfsprekend oppak. Gelukkig heeft de tocht korter geduurd dan we verwachtten zodat ik nog ruim een week vakantie heb. Alle tijd dus om voorzichtig neer te dalen .......................

We´ve made it !!!!!

We zijn d´er !!!! We hebben het gehaald. Al die dagen, al die kilometers.
Vanmorgen voelden we alledrie de tranen een beetje opwellen, en in een zusterlijke reuzeknuffel voelden we ons heel trots dat we dit volbracht hadden, en dan ook nog eens in een zeer goede onderlinge sfeer.
We hebben de mis achter de rug, ook heel bijzonder, maar daar zal ik later nog wel over schrijven. Nu hebben we alleen maar honger en gaan straks op een terras genieten van (jajaja) de zon.
Woensdag 4 juni arriveren we weer in Nederland, en tussendoor gaan we nog naar de kust.
Voor nu, van ons alledrie heel veel groetjes aan iedereen die ons zo trouw gevolgd hebben en hun reacties hebben gegeven. Tussen alle regendruppels door was dat een verwarmend gevoel.

de laatste loodjes

Morgen nog 1 etappe te gaan en dan zitten we vlak voor Santiago. En vandaag heeft het weer de hele dag geregend. Zo langzamerhand begin ik me vermoeid te voelen en te verlangen naar het moment dat ik niet meer hoef te lopen. Ik vind dat wel jammer, ik denk dat, als het mooier weer was geweest, ik me beter had gevoeld. Het lopen, de hele dag in de regen, en dat doen we al dagen, zo niet weken, maakt dat ik me steeds meer verstop onder de capuchon van de poncho.
Eigenlijk zijn het cafe-bezoek onderweg de grootste hoogtepunten van de route, daar zien we ook de anderen lijden en balen, en veel mensen die al heel lang onderweg zijn zoals wij, verlangen er naar aan te komen in Santiago.

We zijn nu bijna 6 weken iedere dag aan het lopen. Toen ik er vandaag over nadacht, kon ik me haast niet voorstellen dat ik dit werkelijk gedaan had. Maar toch, het is (bijna) gelukt. Het slechte weer heeft alles veel zwaarder gemaakt, maar ik ben er wel trots op dat ik dit gedaan heb.
Morgen nog één etappe dus, en dan ....... Santiago zien !!!!

Varkensoren

Ooit wel eens varkensoren gegeten? Ik nog nooit, maar gisteravond heb ik het even geprobeerd. Normaliter geef ik varkensoren alleen maar aan Karak, maar gisteren moest ik er zelf aan geloven. Voor Spanjaarden is het een lekkernij, gekookt en aangemaakt met een beetje olie en kruiden. Omdat ik vind dat je alles eens een keer moet proberen, heb ik mijn tanden erin gezet, maar dat was gelijk voor de laatste keer .... getver !!!!!
De pulpo was verrukkelijk, dat moet gezegd worden, al heb ik de stukjes met de langste tentakels en zuignapjes een beetje terzijde geschoven. Maar die werden door de Spaanse vrienden direct verorberd.
Al met al werd het een zeer vrolijke avond met veel wijn en over en weer grote complimenten, want de Spanjaarden zijn ook charmeurs van de bovenste plank.

Genoeg energie opgedaan voor de dag van vandaag, want we hebben natuurlijk weer de hele dag in de regen gelopen. De vooruitzichten voor de komende 4 dagen blijven nat. Het schijnt dat het sinds 30 jaar niet zo veel geregend heeft in Spanje .... en dat wij dan juist deze tijd uitkiezen om de Camino te lopen !!!!

Jonge, jonge .... tis wat !!!!

vuile bedoening

De goden vonden het wel goed ...... 1 dag zon, en verder moesten we niet zeuren:-)))
En daarom lopen we nu alweer twee dagen in de regen, alhoewel we vanmorgen ook een bleek zonnetje hebben gezien. Con zei gisteren nog: "het komt nu aan op doorzettingsvermogen, alleen jammer dat die onder in mijn rugzak zit", hahaha.
We hebben er ons volledig bij neergelegd, het valt toch niet te veranderen. We morren nog wel eens wat onder onze cape-jes vandaan, maar door het regengekletter kunnen we elkaar toch niet verstaan. We stappen gewoon verder.

Wat leuk blijft zijn de ontmoetingen onderweg. Tot onze grote verrassing zien we met regelmaat de oude bekenden met wie we aan het begin gestart zijn. Dan wordt er veel olé en amigo geroepen en innig omhelsd. De Spanjaarden zijn een vrolijk volk. Vanavond gaan we met Spaanse pelgrims pulpo eten, dat is inktvis, en ik hoop dat ik dat naar binnen kan krijgen.
Onder het genot van stevige rioja´s gaan we dan jouw lied oefenen, Frank, de tekst spreekt ons helemaal aan, en de Spanjaarden hier vinden alle gezang prachtig.

We hebben uitgerekend dat we nog drie trajecten doen en zaterdagmorgen in Santiago aankomen. Om 12 uur is er een pelgrimsmis in de Cathedraal en hoewel ik niet katholiek en zelfs niet gelovig ben, denk ik dat ik daarbij aanwezig zal zijn. Het is toch een soort afsluiting.

En Esther, we ruiken Santiago niet hoor, wel onze tassen, sokken, oksels, onderbroeken etc.
Want zo´n camino lopen is een verdomd vuile bedoening !!!

Nog 100 kilometer

Vandaag vonden de goden dat het genoeg was geweest ..... we zijn in de mist vertrokken en na een uur liepen we in de zon, en die heeft ongeveer de hele dag geschenen. Dit was het weer dat we bedoeld hadden en we hopen dat het nu voor de laatste tijd een beetje stabiel blijft.

Vandaag passeerden we de paal van 100 km vóór Santiago, wat betekent dat we nu ruim 600 kilometer hebben gelopen.
Het wordt wel steeds drukker. Veel mensen beginnen hier pas de Camino, je moet nl. minimaal 100 km lopen om je uiteindelijke stempel te krijgen, een belachelijk systeem natuurlijk. Het betekent ook dat het moeilijker zal worden om een slaapplaats te krijgen, maar we vertrouwen erop dat het lot ons gunstig gezind is.

Iedereen nog bedankt voor alle leuke reacties, het blijft een genot om die te lezen.

weersverwachting

We zitten inmiddels in Galicië, alweer een aantal dagen. Wat ons direct opgevallen is dat de bevolking hier veel stugger en zelfs onvriendelijker is dan in Baskenland en Castilië. Er wordt gefluisterd dat de bevolking hier hun buik vol heeft van al die pelgrims, en gezien het groeiende aantal kan ik daar wel inkomen, maar als iemand ons vriendelijk en warm onthaalt in een refugio, zoals waar we op dit moment zitten, dan vergeten we weer snel alle sombere gezichten.

Na een tocht van 17 km stijgen en dalen op blubberpaden in de stromende regen, interesseert het je op een gegeven moment niet meer hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, of je moe bent. Je voelt op een gegeven moment het water van je poncho via je broek je schoenen indruipen, of je schoenen zakken tot je enkels in de modder, maar ook dat interesseert je niet meer. Het enige wat je wilt is: ... verder, en zorgen dat je een warme en fijne refugio treft. En dat lukte hier, de mevrouw heeft zelfs al onze kleren gewassen en in de droger gestopt. Thuis is dat een normale handeling, hier is het een ongelofelijke luxe.

Het regent nog steeds ...... ik heb nog nooit zoveel regen op mijn hoofd gehad in een periode van 6 weken. Als dit een normale vakantie was geweest had ik allang de terugreis naar Nederland aangevangen, verlangend naar mijn eigen comfortabele huis, met hond, kat en warme kachel.
Maar dit is geen normale reis, dit is de Camino.

Vandaag, halverwege, toen we ergens een gastvrij cafe ontdekten waar we even op adem konden komen, vroegen we nog wat de weersverwachtingen waren voor morgen. De man keek zorgelijk .... regen !
Maar dan doen we onze poncho´s weer aan, ons fleece-vest en de windstopper, we stoppen de oordopjes van de MP3 in onze oren, we lachen nog eens schaapachtig naar elkaar en vatten de reis weer verder aan.
Want de Camino is, naast alles, ook een les in acceptatie !!

zure appel

De Camino is veranderd is een snelstromende bergbeek. En wij lopen als verzopen, gebochelde hobbits met onze cape-jes door het Spaanse landschap. Het is duidelijk, het weer werkt niet mee.
We zien heel af en toe de zon en steken dan onze stokken in de lucht, maar 10 minuten later kan het al weer gaan regenen. We beginnen zo langzamerhand een geur te verspreiden waarmee je je niet kan vertonen buiten een refugio, en de rugzak ruikt allang niet meer naar lavendel.
Waarom doen we dit? Tja ......... de Camino is gewoon speciaal.
We hebben na een tijdelijke opvoering van het aantal dagelijks te lopen kilometers, de trajecten weer teruggebracht naar zo´n 15 a 17 km per dag. Dit om niet voortijdig in Santiago aan te komen, maar ook om verzekerd te zijn van een slaapplaats, want als je na 3 uur ´s middags arriveert in een dorpje zijn alle refugio´s vaak vol. Het schijnt dat er dit jaar 4 x zoveel Caminogangers zijn dan anders, vooral Duitsers, veroorzaakt door een boek dat een Duitse cabaretier heeft geschreven.

Toch beleef ik deze tocht, ondanks alle ontberingen, als een geweldig cadeau in mijn leven en het is moeilijk uit te leggen waarom. Iedereen die we spreken voelt ongeveer hetzelfde, de sfeer onderling is heel vriendelijk. Tussen ons drie-en ook, al zijn er wel kleine stroefjes weg te werken, maar dat lukt iedere keer en bepaalt niet de sfeer tussen ons.

Nog steeds hebben we geen dag niet gelopen, het lijkt wel of er een soort verslaving optreedt, we gaan gewoon, of het regent of niet. En elke dag is het weer een verrassende ontdekking waar we uiteindelijk terecht zullen komen, zoals ik al eerder schreef.
Maar ik merk ook dat mijn lijf moe begint te worden en begint te verlangen naar rust en warmte. Om die reden hebben we vandaag een hostel genomen met een warm bad, een luxe waar we buitensporig van genieten.

Tja, mijn vader heeft ooit in mijn poezie-album geschreven, toen ik een heel klein meisje was:
Wees een flinke ferme meid,
die in zware uren,
stevig door de appel bijt,
ook al is het een zure.

Nou pap, dan doe ik dit voor jou !!!!!

steentje

Het Gezelschap reist verder ...........

Inmiddels hebben we zo´n 500 kilometer gelopen en nog 200 kilometer te gaan. Nog nooit heb ik zo veel gelopen. We krijgen, net als Anita, vreemde blikken als men hoort dat we nog geen enkele rustdag hebben genomen. Maar als we wat rustig aan willen doen en minder kilometers lopen, zijn we om 12 uur in een refugio en de middag en avond beschouwen we dan als rusttijd.
Bovendien mag je maar 1 nacht in een refugio overnachten.
Die refugio´s zijn wel heel bijzonder: je krijgt een bed in een grote of minder grote slaapzaal. Soms staan de bedden heel krap op elkaar en meestal twee hoog. Laag slapen is niet altijd prettig want de ruimte onder het bed is vaak heel klein. Vaak zijn er dekentjes en een kussen, maar soms ook niet; soms is het er koud en tochtig, soms benauwd en van tijd tot tijd vind je een comfortabel bed. Slapen met allerlei snurkende mensen om je heen die van tijd tot tijd het bed uit kruipen om te gaan plassen, ritselende plastic zakjes van zeer vroege vertrekkers ......alles went. Buiten die slaapzaal is het meestal gezellig, met plekken waar je kan zitten en met oude bekenden kan kletsen. Soms kan je er gezamenlijk eten. Ach, het zijn eigenlijk net jeugdherbergen, maar ik slaap er in de meeste gevallen als een os.

Het lopen gaat steeds beter, mijn knie is zo goed als hersteld en ik kan het ook veel langer volhouden. Ben aan het eind van 20 km wel moe, zeker als we ook veel hebben moeten klimmen en dalen, maar het herstel gaat veel sneller. Het klopt dus hoe snel je je conditie opbouwt tijdens de tocht.
Vanmorgen had ik wel voor de eerste keer het gevoel .... ik wil even niet meer. Maar dat duurt maar kort, dan stappen mijn blote voeten alweer op de koude tegels, wordt alles weer in de rugzak gestopt, bergschoenen aan, stokken mee, en als je dan weer buiten loopt is het weer heerlijk. De Camino is ook een les in doorzettingsvermogen.

Bedankt Esther dat je info hebt opgezocht over het weer. Gelukkig hadden we vandaag weer onze eerste redelijk zonnige dag, na een aantal dagen van kou en regen. Brrrrr ´s morgens vertrekken met 9 graden is echt niet leuk meer. En het belooft beter te worden .......

Twee dagen geleden bereikten we het hoogste punt van de route, nl. 1600 meter. Daar staat het Cruz de Ferro waar de meeste pelgrims steentjes achterlaten als symbool van de last die zij in hun leven meedragen. Ook ik had een steentje meegenomen, als symbool van de tijd die achter me ligt, en heb dat achtergelaten op die bijzondere plek.
Als een teken van een nieuwe toekomst .........

Steunkousverslaving

Ik schrijf niet zo´n lang bericht want er staan hier diverse mensen achter me te wachten op ook een plekje achter de PC.

Als eerste ... het weer is koud, niet echt regenachtig, hoewel we wel weer een hele dag door de regen geploeterd hebben, maar het is vooral koud, ondanks de zon die toch ook veel schijnt. Vanmorgen toen we op pad gingen was het 9 graden, dus thermo-hemd, thermo-onderbroek, fleece-vest aan om het allemaal wat comfortabel te houden.

We zijn ons aantal kilometers alweer aan het opvoeren, dus we stappen zo´n 20 km per dag weg. Vandaag nog zeiden we tegen elkaar dat we tot nu toe nog elke dag gelopen hebben, ook op de dag van de treinreis nog 8 km. We hebben nu zo´n ruim 350 km gelopen en nog zo´n 270 te gaan.

Mijn knie heeft zich wonderwel hersteld, ik loop nu niet meer met pijn, hoogstens met een wat zeurend gevoel. Slik nog wel Ibuprofen en draag mijn knie-bandages trouw, kan eigenlijk niet meer zonder. Ik hoop dat ik bij thuiskomst kan afkomen van deze verslaving, want als ik met steunkousen verder door het leven ga, is het met mij en mijn liefdesleven voorgoed gedaan.

el dottore

We zitten alweer in een parel van een refugio, een schitterend binnenplaatsje, klassieke muziek, internet en een lekker bed. Voor 4 euro mogen we hier de rest van de dag en de nacht vertoeven.
Het is niet zo druk meer, het lijkt wel of er veel pelgrims zijn afgevallen. Dat hadden we al eens gehoord, dat er na Burgos een breekpunt komt en mensen ervaren dat de tocht te zwaar is en dus of met de trein verder gaan of de reis afbreken. Wij ervaren het stuk trein dat we gedaan hebben als een hele goede onderbreking om op die manier de rest van de tocht ook vol te houden.
En zo zijn we dus weer dapper op weg gegaan .........

Maar ...... Conny heeft nu ook de klappen van de zweep gekregen. Door, hoogstwaarschijnlijk, bedorven water is zij goed ziek geworden, waardoor we twee nachten in een hostal hebben geslapen. In goed overleg zijn Adrienne en ik op de tweede dag toch te voet verder gegaan en is Con later met de taxi naar de volgende refugio gebracht. Vandaag heeft ze weer met ons meegelopen, 17 km, en nu ligt ze gelukkig in een goed bedje. Heel dapper van haar dat ze het heeft aangedurfd.

In de vorige refugio heeft de kok, die dus tevens fysiotherapeut was, vanmorgen mijn rechterknie verbonden. De bandage die ik droeg was volgens hem helemaal niet goed. Vakkundig heeft hij mijn knie getaped, maar wel op een zodanige manier dat ik mijn been haast niet meer kon buigen. Lopen ging echter voortreffelijk vandaag en met wat aanpassingen van mezelf heb ik besloten de tape voorlopig te laten zitten. Het ziet er allemaal zeer indrukwekkend uit en iedereen zegt dan ook oh lala als ze mijn knie zien. Ik ben dan ook verzekerd van voldoende aandacht van zorgzame pelgrims, zodat ieder nadeel ook weer zijn voordeel heeft, haha.
En de kus die ik van El Dottore kreeg loog er ook niet om.

Verder gaat mijn lijf prima, de voeten zijn aan de stappen gewend. Geen rug-, schouder- of rugklachten. Mijn rugzak voel ik al haast niet meer, terwijl hij bij het omdoen toch heel zwaar voelt. Maar als hij eenmaal op mijn rug zit, lijkt het wel of hij daar altijd heeft gezeten.

Morgen gaan we een kilometer of 18 lopen met wat stijgwerk erin, we naderen nog een paar zware trajecten waar we zelfs naar 1600 meter moeten stijgen, een flinke klim dus.
Maar voorlopig kunnen we vanmiddag even relaxen in een sfeervol dorp en vanavond weer lekker uit eten. En de onderlinge sfeer? Die is nog steeds uitstekend.´

Bedankt aan allemaal die reageren op het blog, ook de fans van Conny en Adrienne.
Dette en Carlijn, jullie zijn misschien al weg naar Hongarije, maar zo niet dan wens ik jullie een hele fijne vakantie met mooie fotografie en geef een knuffel aan Nico. Frank, ook leuk om te lezen dat het zo indruk maakt op je. En natuurlijk de Berbers die mij zo geweldig volgen en moed inspreken. Tot horens iedereen.

Een les in vertrouwen

Helaas valt het niet altijd mee om te kunnen internetten. Niet iedere refugio heeft een verbinding en de hostals al helemaal niet en daar hebben we de laatste twee dagen overnacht.
Ook zijn de refugio´s soms zo druk dat het helemaal niet meer lukt om achter een computer te gaan zitten. Maar gelukkig hebben we nu een prima plek gevonden. Een comfortabele refugio met een masseur, die zojuist mijn pijnlijke knie heeft gemasseerd. Relax zei hij, ik mocht gaan liggen en in een half uur tijd heeft hij de pijnlijke plek weggemasseerd. Tussen de massages door moet hij wel even nog in de pannen roeren, want ja, hij is ook nog de kok en vanavond maakt hij een heerlijke Spaanse maaltijd voor ons klaar.

Ja, zoals iedereen al vermoedde ..... het weer is nou niet wat wij in onze dromen hadden verwacht. Jaloers lezen wij alle reacties van de mensen in Nederland die lekker ´s avonds met een graadje of 27 kunnen barbecuen in de tuin. Hier liggen we met een deken over de slaapzak ´s avonds tussen 9 en 10 uur...... het leven is niet eerlijk :-)))
Drie dagen geleden hebben wij een hele dag in de regen gelopen. Mijn voeten hebben de hele dag gesopt in twee kleine bubbelbadjes die ook voor schoenen doorgingen. Gek genoeg liep dat nog lekker ook, zelfs warm. Maar na een hele dag door een blubberpad omhoog klimmen en daarna weer naar beneden, tja ........ leuk is anders. Ook dat is de Camino, je loopt het pad zoals het is.

We hebben ontdekt dat als we in een tempo blijven lopen die voor ons goed is, we niet op tijd in Santiago aankomen. En er komen nog heel veel pittige trajecten aan, zeer zware zelfs. Daarom hebben we besloten een stuk met de trein te gaan, van Fromista naar Leon, een afstand van 100 km. Veel mensen doen dat, ook omdat het vrij saaie stukken zijn. Dat hebben we inmiddels achter de rug en zijn we Leon al voorbij. We zitten nu op de helft van de reis en hebben ruim 350 km gelopen..

Het lopen zelf, ondanks de ongemakken, maakt me nog steeds erg gelukkig. Ik geniet van de geluiden en geuren die ik overdag oppik, het contact met de bevolking en de sfeer tussen de pelgrims onderling in drukke en minder drukke refugio´s. Iedere dag is opnieuw nieuw en steeds weer anders. We weten nooit waar we zullen gaan slapen en of we zowiezo een bed kunnen krijgen (is ons 1 keer niet gelukt), het is een grote les in vertrouwen hebben.
Soms, als het lopen zwaar is of de weg lang, zet ik mijn MP3 op mijn oren. Pink Floyd, Donald Fagan en zelfs Michael Jackson hebben me al menige berg opgesleurd. Of je nu moe bent of niet, je voeten volgen het ritme van de muziek. Het meest speciaal is echter de muziek van de film Himalaya. Als die in mijn oren klinkt, zie ik mezelf dwalen door de Tibetaanse hoogvlakte met het geluid van fluitende Tibetanen en de bellen van de yaks. Ik waan mezelf in een karavaan op weg naar een ver oord en vergeet alles om me heen. Geluk zit in kleine dingen.

Het Reisgezelschap

Sinds 4 dagen weer een refugio met Internet. Conny en ik kijken altijd met argus-ogen of we bij aankomst al naar de reacties kunnen kijken, maar dit keer hebben we veel geduld moeten hebben. In zo´n heel klein Spaans dorpje waar iedereen lijkt te slapen achter de luiken hebben we weer zo´n sfeervolle refugio getroffen waar de beheerder (jong en aantrekkelijk) met liefde ons wasje staat te draaien. Kom daar thuis eens om, althans IK heb hem niet :-))))

We zijn de 300 km al gepasseerd. Tot nog toe hebben we elke dag gelopen, niet altijd 20 km, de laatste tijd regelmatig wat minder, maar vandaag rukten we weer uit voor 21 km. De Camino wordt steeds leuker. Hoewel het landschappelijk minder interessant wordt, het weer slechter en we minder gaan stijgen en dalen, blijft het een genot om om je heen te kijken. Maar wat het zo leuk ook maakt, is de mensen die we onderweg leren kennen. Van tijd tot tijd komen we bekenden tegen van vorige refugio´s en iedereen heeft wel zo´n beetje zijn eigen verhaal. Veel mannen alleen, en dan van die warmbloedige Spanjaarden of Italianen, die je het gevoel geven de mooiste pelgrima van de Camino te zijn. Ook komen we veel Koreanen tegen die met kokette hoedjes en een vriendelijke glimlach langsdribbelen. Het schijnt dat er in Korea een t.v. film over de Camino is geweest en daardoor is er daar veel animo voor ontstaan. De sfeer in de refugio´s ´s avonds is vaak heel gezellig. Dat kan haast niet anders want een fles Rioja kost twee euro en voor 50 eurocent heb je er een bak olijven bij. Er worden veel glazen geheven met de kreet "buon camino". Soms eten we in de refugio zelf (dan vaak gezamenlijk) maar ook in de plaatselijke restaurantjes. Gisteravond weer voor 9 euro geweldig gegeten. Zoals ik ergens al las in de reacties, het zijn haast Aziatische prijzen.

Daarentegen zijn we aardige bedragjes kwijt in de plaatselijke pharmacia´s. We verorberen de spiercremes, voetcremes, bandages, pleisters e.d. in een wonderbaarlijk tempo. Van alles wordt uitgeprobeerd. Conny (de bofkont) heeft bijna geen mankementen, maar Adrienne en ik scharen ons bij het leger van kniebanddragers. Adrienne heeft er zelfs twee. Ik heb bij een Pharmacia een eigen knieband aangeschaft, helaas alleen maar in de oubollige saaie vleeskleur. Daar kan ik natuurlijk geen enkele man mee lokken, zelfs niet na 10 glazen Rioja, maar hij loopt wel lekker.
De knie doet helaas nog wel pijn, maar Conny had een wonderbaarlijke pijnstiller en die heb ik hier kunnen kopen. Daarmee voel ik tijdens het lopen de knie wel maar is het niet erg pijnlijk.
En ja Paul, ik zal daar heel voorzichtig mee zijn :-))))

Esther, Conny is degene met dat gekke blauwe petje, Ze heeft hem inmiddels weer in de rugzak gestopt, want ze begon zelf wel te beseffen dat ze daar ook geen goede sier mee maakte. Adrienne heeft een mooie zwarte pet en ik een donkerblauwe. Allebei tevreden nog.

Iedere ochtend staan we nog om 6 uur op, in het donker ritselen onze zakjes met spulletjes in de rugzak. We gaan lopen om 7 uur of half acht. Langzamerhand begin ik me zo te verbazen dat ik nog steeds blij ben als ik loop, dat ik na drie weken nog steeds blijmoedig opsta en de (vaak) vuile kleren weer aantrek, de rugzak omdoe en de stokken pak ....... de camino is toch wel een heeeel bijzondere ervaring !!!!!

Het Reisgezelschap trekt verder ...........

De zwarte band

Weer gearriveerd in een kleine refugio in een superklein dorp waar werkelijk niets te beleven valt. De eigenaar van de refugio is altijd vrachtwagenchauffeur geweest maar heeft nu sinds 8 maanden zijn eigen optrekje voor de pelgrims. Je kan zien dat hij dit werk niet gewend is. Hij is, zal ik maar zeggen, een beetje onhandig, maar zijn humeur en gastvrijheid zijn hartverwarmend en vanavond gaat hij voor ons paella maken, tot groot geluk van Adrienne die daar al 2 weken naar uitkijkt.

Vandaag ook weer mensen gezien die we eerder ontmoet hadden. Grappig dat we toch steeds van tijd tot tijd bekenden tegenkomen. We zijn niet de snelsten met het lopen, maar we hebben wel de meeste lol. We stikken soms van de lach.

Ik heb het gehaald tot de zwarte band. M.a.w. ik loop vandaag met zo´n afschuwelijk armoedig zwarte knieband om. Is wel nodig, want op de een of andere manier heb ik een spiertje aan de binnenkant van mijn knie verrekt. Gedver, was ik net van dat teentje af, komt er een knietje voor in de plaats. Ik moet me dus goed concentreren met lopen en geen verkeerde stappen maken. Dat lukt me wel al ga ik wel iets langzamer.

We zullen proberen een foto te plaatsen op de weblog uit het toestel van Con. En zoals jullie kunnen zien is dat ook gelukt.

Tussen twee haakjes, het fotograferen van mij zal niet zoveel bijzonders opleveren. Ik ben vaak te moe om het toestel te pakken, en ook het fotograferen met een compact is niet je van het. Het zal bij kiekjes blijven vrees ik, leuk voor een fraai album maar daar houdt het dan ook mee op.

Bedankt iedereen weer voor de reacties, vooral in het bijzonder Esther, die heerlijke reacties schrijft, en ja hoor, wij slapen (soms) in met de MP3 op de oren :-))))))

Niesen, snotteren en een beetje koorts

We zitten in een refugio waar het leven goed is. Een mooie boerderij in een klein dorpje met houten balken en een stenen vloer. Er is een open haard er er klinkt mooie muziek. Dit soort refugio´s zijn kadootjes langs de Camino. Er kunnen maar 18 mensen slapen. De kosten? 5 euro voor het slapen en voor de (gezamenlijke) warme maaltijd en ontbijt mag je geven wat je wilt, je stopt het geld gewoon in een pot, weinig of veel, het maakt niet uit. Je mag fruit pakken als je wilt, koekjes, thee, koffie, je hoeft nergens de portemonnee voor te trekken. De mensen die deze refugio bestieren zijn gewoon idealisten en daarom zo bijzonder in deze tijd.

Met ons gaat het goed, onze conditie gaat vooruit merken we. We lopen sneller dan de aangegeven tijd in de boekjes. De voetproblemen zijn grotendeels opgelost, mijn kleine teen is helemaal hersteld. Gisteren had ik het even moeilijk ... ik merkte de dag ervoor al iets van een verkoudheid aan te voelen komen. En ja hoor, gisteren liep ik al snotterend en met enigszins verhoging mijn kilometers. Door de warme zon en het licht voelde ik me soms een soort zombie, maar op een of andere manier raakte ik in een soort roes die me er toch doorheen sleepte.
Ik ben ´s avonds wel heel vroeg naar bed gegegaan (rond half acht) met wat aspirientjes achter mijn kiezen en vanmorgen voelde ik me al stukken beter en hebben we toch vrij probleemloos 17 kilometer gelopen.

We zijn nu twee weken onderweg en hebben tot nog toe elke dag gelopen, soms wat meer, soms wat minder. Elke dag gaat om 6 uur de wekker en na het ontbijt lopen we om half acht de frisse Spaanse morgen in. Geweldige momenten, want de vogels fluiten dan volop. Om tien uur wordt het al heet, maar dan hebben wij er al een heel stuk op zitten. Dit tempo houden we vol tot Burgos en we gaan daarna het aantal kilometers opvoeren.
Het aantal strompelende pelgrims wordt groter, sommigen nemen al stukken met de bus, ik denk dat er veel blaarleed is. Maar ons wordt, gelukkig, veel bespaard.

Dank iedereen voor de reacties, in het bijzonder Alfred, voor wie het toch heel moeilijk is te schrijven met die wollige berepootjes.
Nog 6 weken te gaan ...........

de papirras de paparras

Eindelijk weer een refugio met klasse en een internetverbinding. De laatste paar dagen hebben we resp. 21,5 en 22 en 16,5 km gelopen. Vooral de dag van 22 km was erg zwaar, we hebben er 9 uur over gedaan. In de ochtend gaat het lopen goed, maar in de middag gaan de voeten zeer doen door de warmte, de afdalingen maar natuurlijk ook door de gemiddeld 9 kilo die we op ons rug meuzeulen. De middagen zitten dan ook vol met rustpauzes. Beregezellig natuurlijk, maar het probleem wordt een beetje om dan op tijd de refugio´s te halen die vaak om 2 of 3 uur in de middag al vol zitten. We hebben dan ook besloten om een tandje terug te nemen en iets minder kilometers te lopen. Tot nader order.
Vandaag hebben we een rustdag genomen en maar 6 kilometer gelopen. De refugio hier is goddelijk met alle comfort die we maar kunnen wensen en twee persoons-kamers, wat kan je nog meer verlangen voor 6 euro??

Onderweg ontmoeten we leuke mensen. Vanaf het begin af aan komen we steeds een man uit Duitsland tegen die de tocht in zijn eentje doet (dat doen er velen trouwens), Siegfried heet hij en hij is altijd blij als hij ons weer tegenkomt ergens op de route. Behalve een dikke blaar op zijn teen en een verbrande neus gaat het hem goed. Ook ontmoeten we regelmatig een Australische vrouw, maar met haar gaat het minder, ze kan nauwelijks meer lopen door de vele blaren onder haar voet, diep van binnen en zeer pijnlijk. Niet te vergelijken met mijn teentje. Ik zegen elke dag nog steeds de pharmacie-dame voor haar kleine fijne dingetje, door Dette zo stoutmoedig het kleineteentjescondoom genoemd. Het gaat beter met de teen, hoewel we er nog niet helemaal zijn.

Zo langzamerhand beginnen we de Spanjaarden beter te verstaan, en zij ons ook. We gooien er gewoon allerlei nationaliteiten door en de woorden papirras en paparras en iedereen is blij.
Tot nog toe is het ons nog steeds gelukt om datgene wat we willen, te kopen of te bestellen aan tafel.
Ook zijn we twee keer een verkeerde route ingeslagen (een ramp als je moe bent), maar beide keren zijn Spanjaarden ons achterna gerend om te zeggen dat de camino heel ergens anders loopt. Na heel veel gracias komen we dan altijd weer uit op de goede weg.

Er zijn ook veel fietsers die de Camino doen, maar dat zijn haast allemaal Italianen op mountainbikes in pikante pakjes. Met hun bruine ogen en parelwitte tanden krijg je dan een charmante blik toegeworpen. Na een fikse slok water lukt het me daarna meestal wel weer om door te lopen :-))

We zijn ongelofelijk nieuwsgierig naar de reacties op de weblog en ik vind het zelf ook heel erg leuk om er te schrijven. Alhoewel het leven thuis heel ver weg is, is het contact via de weblog ongelofelijk fijn. We zullen t.z.t. proberen een foto te plaatsen al weten we niet zo goed hoe we dat moeten doen omdat de computers allemaal in een gesloten kast zitten geplaatst.
Tot het volgende bericht !

een klein dingetje

Vandaag 21,5 km gelopen, het was warm met af en toe een fris windje. Veel stijgen en dalen weer, dat blijft voorlopig wel zo. Het grappige is dat ik steeds beter omhoog ga klauteren. Kwam ik de eerste dagen nog puffend boven en moest echt even uithijgen ... nu reguleer ik mijn ademhaling tijdens het stijgen en het gaat wonderwel goed.
Gisteravond mocht ik mijn rechtervoet in de vriendelijke schoot van een alleraardigste pharmacie-dame leggen, zij zag mijn teentje, zei: ai ai, en haalde van een rek gelijk een doosje waar een klein dingetje in zat. Dat bleek een soort hulsje van gel te zijn en dat kon om mijn teen heen geschoven. Een verdomd fijn dingetje want vandaag heb ik veel beter gelopen met minder pijn. We stoppen wel vaker onderweg en de voeten worden regelmatig met Gewohl gemasseerd. We zijn niet de enigen, we zien veel pelgrimmers met tenen in de weer.
Het lopen hier is een geweldige ervaring, nooit verwacht dat ik me zo intens vervuld zou voelen hier. Het feit dat er zo velen dit pad lopen, en al gelopen hebben, ieder met zijn eigen levenservaringen en verwachtingen, maken dat ik me van tijd tot tijd erg ontroerd voel. Het elke dag op pad zijn om stapvoets ons doel te bereiken is een geweldige belevenis.
Iedere dag staan we om 6 uur op, ontbijten we in de refugio of in een cafe en gaan om half acht op stap. We bereiken de volgende slaapplaats meestal rond 3 uur ´s middags.

Alle drie zijn we razend nieuwsgierig naar de berichtjes op de weblog, en die zijn er volop.
Donk, Len, Dette, Fenny, Henk, vader van Con en Tia en alle anderen..... thanks !!
Con vertelde dat sommige mensen niet weten hoe ze moeten reageren op de blog. Het is heel eenvoudig. Onder ieder artikel staat de link "reacties", als je daarop klikt, opent zich een nieuw scherm, daar kan je je reactie kwijt. Vul daarna even de woordverificatie in, dus de letters overtypen en daarna "naam" aanvinken en je naam invullen. Verder alleen nog klikken op "bericht publiceren" ..... een kind kan de was doen, haha.

Wij gaan straks weer een driegangenmenu eten voor 10 euro en om 9 uur naar bed.

Met z´n allen

Gisteravond arriveerden we bij een grote refugio. Een zogenaamde refugio municipal. Inclusief ontbijt kost dat 5,50 euro. Voor dat geld kan je niet veel verwachten en dat kregen we dan ook niet. Een grote zaal met bedden boven elkaar zonder trapjes. Hoe moet een dame van 60 daar nou opklimmen, haha. Je wilt niet weten hoe. Hoewel we veel pret hebben gehad, besloten we dit soort refugio´s voortaan te mijden. Hoewel de meesten naar dit soort grote refugio´s gaan, vinden wij dat we wel iets comfortabelers (en schoners) verdienen. We zoeken nu naar prive-refugio´s, die kosten ongeveer 10 euro inclusief ontbijt. En er voor vandaag ook een gevonden in het plaatsje Los Arcos.
21 kilometer gelopen vandaag, klimmen en dalen, in de zon en in de regen, het laatste stuk met muziek op de oren om de pijn in mijn kleine teen (en de rest van mijn voeten) te vergeten. De warme douche hier en de berichtjes op de weblog vergoeden veel.
Bedankt aan iedereen die zo met ons meeleeft.

Steenbokken

Vandaag aangekomen in Estella, na een traject van 14 km ... we doen een weekendroute.
Tot nog toe bevalt de tocht ons uitstekend. We hebben veel pret en komen de leukste mensen tegen. Soms is het ineens druk op een pad, dan ontmoeten we Brazilianen, Engelsen, Koreanen, Duitsers, Australiers. Soms zijn het bekenden van eerdere refugio´s en begroeten we elkaar als vrienden. Soms zijn de gezichten nieuw, maar vaak niet voor lang. Je komt elkaar haast altijd weer ergens tegen. De slijtageslag is begonnen, we zien mensen voortstrompelen met gigantische rugzakken, veel knie-en die niet meer willen of blaren op voeten.
Ik dacht dat ik daarvan gevrijwaard zou zijn, maar niets van dat alles. Ik heb twee grote blaren op beide grote tenen en mijn kleine teentje doet verdomd pijn bij elke stap die ik doe, geen idee wat dat is. Ik probeer er niet aan te denken..... Mijn beide voeten zijn ingetaped met Compeed en sporttape, het lijkt verschrikkelijker dan het is. Verder doet niets anders pijn aan mijn lijf, ik voel me gezegend.
De refugio´s waar we ´s avonds slapen zijn geweldig. Gisteren waren we in een kleine refugio waar een echtpaar de scepter zwaaide. Met alle pelgrims gezamenlijk gegeten onder de refugio tussen de gewelven, een maaltijd waar het water je van uit de mond loopt. We ervaren de reis dan ook als een hoogstaand culinair genot. In Pamplona aten we tapas, daar kan ik nu nog van dromen :-))))
Het weer is hoogzomers, de zon staat aan een blauwe hemel en het kan flink heet worden. Dan zijn de klimpartijen zwaar. Zwetend en puffend komen we boven na lange stijgingen op kiezelpaden waar je met de auto alleen in zijn eerste versnelling kan rijden. We voelen ons met recht steenbokken.
De eerste week is voorbij, de kop is eraf.

Forel

De derde etappe is achter de rug. We zijn gestart met regen hoog in de bergen en zitten nu in de zon in het dal in een kleine refugio in Zubiri. Een tocht van 8 uur ´s morgens tot 3 uur ´s middags, maar wel weer veel klimmen en dalen.
De spierpijn valt mee, de vermoeidheid helemaal en ook de voeten doen het goed. De cafe con leche aan het eind maakt alles goed.
´s Avonds eten we meestal een pelgrimsmenu, een prima drie gangenmenuutje inclusief wijn voor rond de 8 euro. Gisteren hadden we forel, een ware delicatesse.
Tja, het leven is goed hier, en de wereld in Amsterdam is heel ver weg.

Heaven

De eerste twee moeilijkste trajecten volbracht. Stijgen tot 1400 meter.

Het was af en toe zonnig, maar meestal zeer bar weer. Regen, sneeuw, mist en veel wind. De klim omhoog is dan zwaar, maar uiteindelijk krijgt het positieve gevoel de overhand en voel ik me als God in Frankrijk.

Het is een wonderbaarlijke beleving om hier te zijn. De overnachtingen in de refugio´s zijn hartverwarmend. Iedereen eet met elkaar aan een tafel en hoewel ik dat meestal helemaal niks vind, ervaar ik het nu als weldadig en heel gezellig. De sfeer is enorm goed.

Er zijn weinig Nederlanders, meer Fransen, Duitsers en zelfs Brazilianen. Er hebben zich twee Nederlandse vrouwen bij ons gevoegd en een Duitse jonge vrouw. Ieder loopt om eigen redenen de pelgrimstocht, ik ben met stomheid geslagen wat vrouwen kunnen presteren (mannen natuurlijk ook, denk ik). De Santiago-vriendinnen gedragen zich ook top !!
Vannacht slapen we in een klooster, in een grote zaal met 100 bedden, maar wel een prachtige verlichting, net een sprookje. We eten het pelgrimsmenu en vanavond vroeg naar bed.

Ik voel me top, een beetje moe, maar vooral heel gelukkig en sterk.
Ze hadden me gezegd dat het eerste traject "like hell" was, maar niet voor mij, voor mij was het "like heaven".

Nog 1 nachtje slapen

Het huis is leeg, althans zonder beesten. Zowel Arie als Karak zitten veilig bij hun logeeradresjes. Mark, Anita en Ard, alvast bedankt voor jullie goede zorgen.
Het laatste wasje draait, de restjes uit de koelkast worden opgegeten, de inhoud van de rugzak voor de laatste maal geinspecteerd. Het huis is bijna aan kant voor Ella die hier "vakantie" gaat houden.
Morgen is het zover en vliegen we om ongeveer 14.00 uur de lucht in.
Bedankt iedereen voor de vele groetjes en belangstelling.
Nog 1 nachtje slapen ..............

40 trappen

Vanmorgen voor het eerst met volle bepakking alle trappen in mijn flat naar boven gelopen. Mijn flat heeft 20 woonetages en in totaal 40 trappen naar boven. Ik ben al eerder begonnen met traplopen maar nog nooit alles achter elkaar en altijd zonder bepakking. Vandaag vond ik dat ik het maar eens moest gaan proberen, dus volle rugzak om en alle trappen naar boven. Het gekke was dat ik zozeer bezig was met die trappen en mijn ademhaling goed onder controle houden, dat ik de rugzak eigenlijk niet eens voelde. Overigens kwam ik zonder problemen of vermoeidheid boven aan, een geruststellend gevoel.
Ik weet dat het eerste traject op de Santiago-route de allermoeilijkste is van de hele tocht, nl. 26 km lang met een stijging van 1000 meter, dat is dus 20 keer die trappen naar de 20ste etage. Om die reden hebben we er voor gekozen om dat traject in twee-en te splitsen en halverwege te stoppen bij een herberg. Ik denk een verstandige keuze, het heeft geen zin om in het begin al het uiterste van je lichaam te vergen.
Vanmiddag nog maar eens 40 trappen nemen en net zo lang oefenen tot ik fluitend boven kom :-)))

Girl-powerrrrrrrrrrrrrrr !!!

Met mijn prille 60 jaar ben ik de benjamin van het gezelschap. Zowel Adrienne als Conny zijn ouder dan ik. En wat de tocht ook voor ieder van ons mag betekenen, het is in ieder geval een teken dat wij ons jong voelen, dat wij willen ervaren (of misschien wel bewijzen) welke grenzen wij kunnen overschrijden, waar wij alle drie nog toe in staat zullen zijn.
Ik voel we dat we waarschijnlijk meer zullen kunnen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden, met z'n drie-en staan we sterk ....... girl-powerrrrrr !! :-)))

De onderdanen

Vandaag kreeg ik een mooie roze kaart van Conny met de post. "Nog heel even, en het is zover" schreef ze. Pffff ... ik kreeg het gelijk een pietsie benauwd. Ik heb het gevoel al helemaal klaar te zijn maar toch nog zoveel te moeten doen.
En ja, die voeten he, zouden die het houden op al die kilometers? Genoeg Compeed en sporttape ingeslagen, het moet maar :-)))
En zou ik het 's nachts wel warm houden in die superdunne slaapzak? Het schijnt te sneeuwen in de Pyreneeen. Mijn camera maar weer thuis laten en een dikkere slaapzak mee?
Ach, dit soort twijfels en gedachtes horen wel een beetje bij de voorbereidingen, en bovendien ..... ik ga niet naar het einde van de wereld. Het is een groot avontuur wat ik ga ondernemen, en is dat nou niet juist wat ik zoek?

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit ga ondernemen met twee top-vriendinnen en met z'n drie-en gaan we gewoon alles overwinnen wat er te overwinnen valt.

De camera

Ik wilde helemaal geen camera meenemen, ik zou gewoon de beelden opslaan op mijn eigen harde schijf. Maar de twijfel sloeg toe toen velen mij aanraadden toch vooral met foto's terug te komen. Zou ik, als fervent fotografe, niet vreselijke spijt krijgen als ik daar niet met mijn camera kon klikken? Had ik het er voor over om minder kleding, een boek of een dunnere slaapzak mee te nemen? Liever een landloper dan geen foto's?

Uiteindelijk wist ik dat ik niet zonder camera weg zou gaan. Maar .... mijn eigen foto-uitrusting weegt meer dan 2,5 kilo en dat kan mijn rug echt niet trekken. Dus ben ik op zoek gegaan naar een (veel) lichter alternatief en dat gevonden in de Canon Powershot G9 met een gewicht van 350 gram. Met een handleiding van meer dan 300 pagina's een grote onder de kleintjes.

En hoewel het toch even wennen is om te fotograferen met een compact, ben ik nu toch wel blij dat hij tijdens de tocht onder (mijn) handbereik is.

De rugzak

Vandaag werd er met de koeriersdienst een splinternieuwe rugzak bezorgd die ik besteld had van het merk Deuter.
Het heeft lang geduurd voor ik eruit was welke rugzak ik het beste kon meenemen. Mijn oude rugzak van 25 liter was te klein en te oncomfortabel en een andere (vrij grote) rugzak van 50 liter was te zwaar. Uiteindelijk maar in de buidel getast en een perfecte lichtgewicht rugzak gekocht van 35 liter; tijdens de tocht zal hij het bedrag dubbel en dwars waard zijn.
Op Internet heb ik vaak zitten snuffelen over het gewicht dat mensen meetorsen op hun rug, over het algemeen komt dat neer op ongeveer 10 kilo. Na wat uitproberen voelde ik, dat dat voor mij veel te zwaar was. Ik moest dus driftig bezuinigen op alles wat ik mee zou nemen. Al wekenlang ben ik van alles aan het verzamelen en weer wegleggen, rugzak inpakken, rugzak uitpakken. En vanavond, met de nieuwe rugzak, had ik voor het eerst het gevoel van ... yesss!!
Zonder de voorraad water kom ik op ongeveer 7 kilo en dat is inclusief mijn foto-uitrusting. Dat ik in Spanje in nagenoeg dezelfde kleren rondloop, is dan de consequentie.
Een goede oefening in loslaten, dacht ik zo.

Het ritme van je voeten

Vandaag 20 kilometer gelopen .... in de sneeuw en in de zon. Het was een waar genoegen. Het bos en de hei zagen er sprookjesachtig uit.
Er liepen meer mensen te wandelen, goed voor een praatje hier en daar en op het eind van de wandeling liet ik de muziek uit mijn MP3-speler mij vooruit duwen over de blubberige paden.

Citaat uit het pelgrimsboek:
" Je hebt bij het vertrek meestal geen idee van het complexe proces dat zich in je voltrekt als je het verleden verlaat en op weg gaat naar een periode van een bewust en simpel onderweg zijn. Langzaam wennen aan een totaal ander leef- en voedingspatroon, aan een dagelijks te leveren inspanning die van een geheel andere orde is dan je gewend was en die je uiteindelijk een ontspanning doet voelen, die in gang gezet en onderhouden wordt door het ritme van je voeten"

Lopen in de sneeuw

Het weer zag er niet best uit vanmorgen. Ik had de neiging om lekker binnen te blijven.
Maar goed, ik had me voorgenomen om te gaan lopen en ik wilde me daar ook aan houden. In de kuiten dus en richting het Amsterdamse Bos. Daar aangekomen vielen er grote sneeuwvlokken naar beneden. Dom, dom, ik had helemaal geen regenkleding bij me en werd dus na verloop van tijd kleddernat. Het is toch Pasen? Of vergis ik me nou?
Karak had er geen moeite mee, weer of geen weer, in vliegende vaart stuift hij door het bos.
Uiteindelijk nog zo'n 14 kilometer gelopen vandaag. Niet al te veel, maar morgen zal het meer zijn.
Adrienne mailde me nog : "......verder word ik een beetje zenuwachtig als ik aan onze tocht denk ..."
Ja ja, het komt steeds dichterbij :-)) nog maar 1 maand !!